O miłości delikatnej niczym płatki róż. – To, co nas łączy (A.K. Kłosińska)

To dość paradoksalne, ale mimo że jeszcze kilka lat temu zażarcie broniłam polskich autorów, dziś zabieram się za ich dzieła o wiele rzadziej. Przyczyną może być to, że o wiele mniej czytam, jednak sądzę, że chodzi o coś więcej. W pewnym momencie doszłam do wniosku, że nasi rodzimi pisarze nie są w stanie zaoferować mi tego, czego potrzebuję, więc zwyczajnie przestałam sięgać po ich książki, by nie denerwować się przesytem niedorzeczności. Co więcej, nie udało mi się zarejestrować, by na naszym rynku pojawiły się jakiekolwiek tytuły godne mojej uwagi. W tym roku zmienia się jednak i liczba interesujących zapowiedzi powieści, napisanych przez Polaków, i moje podejście do ich literatury (a przynajmniej spróbuję zrobić wszystko, co w mojej mocy, by tak się stało). 

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją pierwszej książki od polskiej autorki, po którą miałam przyjemność sięgnąć w tym roku. Czy warto się nią zainteresować? 

Surrealizm dla młodzieży? – Alyssa i czary (A.G.Howard)

Nie potrafiłam w sobie ostatnio znaleźć motywacji do czegokolwiek. Ten tydzień przeleżałam pod kołdrą z milionem chusteczek, poprzedni również nie zaliczał się do udanych, a że w przyszłym jestem niedostępna dla całego świata (BFMV w Warszawie!!), postanowiłam, że muszę w końcu wrzucić jakiś post, nawet jeśli będzie to wymagało ode mnie sporo wysiłku (dalej chrycham, prycham i ledwo widzę na oczy). Potrzebowałam lekkiej powieści na odstresowanie, nic wymagającego. Z pomocą przyszła mi Alyssa i czary, za którą jakoś nie mogłam się zabrać ze względu na niewielką czcionkę, a zarazem dość spore gabaryty samej powieści. Niemniej, miałam ogromną ochotę na powrót do klimatów rodem z filmów Burtona, a słyszałam, że ta książka mi to zagwarantuje. Cóż, okazało się to prawdą jedynie po części.